مورالز مثل هر مخاطب دیگری، اهل خواندن کامیک‌ها است. مثل هر مخاطب دیگری و برخلاف آدم‌های عادی، به مرگ اسپایدرمن، به جنگیدن او با دشمنانش و مواردی این‌چنین، از اعماق قلب اهمیت می‌دهد. او در اکثر دقایق فیلم، یکی از لباس‌هایی را می‌پوشد که طرفداران مرد عنکبوتی به تن می‌کنند و با همین لباس، خودشان را نزدیک به آن شخصیت می‌بینند. مایلز با همین لباس، نیمی از نبردهایش را پشت سر می‌گذارد. با لباسی که شبیه به همان پوشش‌هایی به نظر می‌رسد که در دنیای واقعی، طرفداران در رویدادهایی همچون کامیک-کان، به تن می‌کنند. به تن داشتن این لباس و پیروزی‌ها و شکست‌هایی که پسر نوجوان همراه با آن تجربه‌شان می‌کند، همه و همه در نهایت منجر به پوشیدن لباس واقعی یک ابرقهرمان توسط او می‌شوند. یعنی مایلز مورالز در ابتدا مثل ما یکی از طرفداران ابرقهرمانی دوست‌داشتنی است و در نهایت، تبدیل به ابرقهرمانی دوست‌داشتنی می‌شود.

تمرکز واضح فیلم روی یک قهرمان تعیین‌شده و قابل درک، سبب می‌شود که بفهمیم چرا هرکدام از کاراکترهای دیگر آن، نه کم یا زیاد، که دقیقا به میزان لازم پخته به نظر می‌آیند. مثلا اسپایدرمن نوآر، پنی پارکر و اسپایدر-هم، مطلقا موجوداتی هستند که اولا باید در نبردها تاثیر مثبت‌شان را بگذارند و دوما، از منظر افزایش تنوع بصری و شوخی‌های قرارگرفته در اثر، آن را یاری کنند. آن‌ها یقینا در تصویر بزرگی که از Spider-Verse و همه‌ی حرف‌هایش در ذهن‌مان ترسیم می‌کنیم، مکان سفت‌وسختی را برای خود در نظر گرفته‌اند و ابدا کاراکترهایی بی‌خاصیت یا اضافی به شمار نمی‌روند. اما در عین حال، اثر مستقیمی روی هسته‌ی این قصه یعنی مایلز مورالز هم ندارند. در عین حال، گوئن استیسی به اندازه‌ی دختر زیبا و شکست‌ناپذیری که مایلز در دنیای تاریک اطرافش او را به عنوان اولین دوست واقعی خود می‌بیند، وقت بیشتری را در فیلم دریافت می‌کند و حتی پیشینه‌ی داستانی بلندتری دارد. او دیالوگ‌های بیشتری را به زبان می‌آورد، جدی‌تر از سه شخصیت قبلی نام‌برده در متن مبارزه‌ها دیده می‌شود و همراه پیتر بی. پارکر، جزو اولین اشخاصی است که مایلز در دوران پسا-قهرمان شدن، آن‌ها را کنار خود می‌بیند. یک درجه بالاتر از او هم می‌شود پیتر بی. پارکر. یک استاد مشکل‌دار چاق‌شده‌ی غمگین و افسرده، که به مایلز روش قهرمان بودن را می‌آموزد و در جایگاهی پدرگونه برای او می‌ایستد.